ای به همه هادیان تو هادی و رهبر            حـجـت حـقّ و دهـم وصی پـیـمـبر
هـم عـلـی چــارم از مـحـمّـد سـوم            هم دُرِ نُه ‌بحر نور و بحرِ دو گوهر

ابـن رضـا، هـادی الـنــقـی، ولی الله            نـجـل عــلـی، زادۀ بـتـول مـطهــر
عمر کـمت بیشتر ز عمر زمان‌هـا            فیض دمت روح صد مسیح به پیکر
ماه جـمال تو گـشـته غـرق ستـاره            از اثــر بـــوســۀ جـــواد مــکــرر
سـامــره‌ات قـبـلـۀ قـلـوب مـلائـک            صحن تو از مسجدالحـرام، فـراتر
مثل نـبـی مـاه را کنی به دو نـیـمه            مثل عـلی می‌‌کَنی ز جا درِ خـیـبـر

مثل حسن صبر می‌کنی به مصائب            مثـل حـسـینت توانِ نهـضت دیگـر
کفش غلام تو بِه که صد «متوکل»             بهـر تـواضـع نهنـد بر کف آن سر
جامعه دارد «دعـای جامعه» از تو            ای بـه فـدای تو جـمـع اول و آخـر
جامعـه یعـنـی شـناسـنـامـۀ عـترت            جامعـه یعنـی کـلام حـضرت داور
جامعه یعنی هزار گردونْ خورشید            جامعـه یعنـی هــزار دریـا گـوهـر
جامعه یعنی همـان عصـارۀ قـرآن            جامعه یعنـی همـان تـبـلـورِ کـوثـر
جـامـعـه یـعـنـی تـمـام نور نـبـوّت            جـامـعه یـعـنی مقام احـمد و حیـدر
جامعه یعـنی حـیـات شیـعـه به دنیا            جامعه یعنی نجات خلق به محـشر
طاعت مـردم بـدون مهـر تو فـردا            هـیج نـیرزد به نزد حضرت داور
مسـلـم، بـی مهـرتـان ندارد ایـمـان            گرچه چو سلمان بُوَد یا چو ابـوذر
گرچه ز تو دورم ای به من همه نزدیک!            گـویی بگْـرفـتـه‌ام مـزار تـو در بر
طایـر جانـم شـده مـقـیـم حـریـمـت            مـرغ دلـم می‌زند به سامـره‌ات پر
وای به عباسیان که با تو چه کردند            از ره بـیـداد، آن گــروه سـتـمگــر
از متـوکل کـشـیـدی آنچه کـشـیدی            بیـشـتـر از ایـن ورا نـبـود مـیـسـر
بـا چه گنـه بُـرد سوی بزم شرابت            ای بـدنت پـاکـتـر ز روح مـطهــر
از می رجس و پلید خویش تعارف            کرد به تو ای عزیز فاطمه، ساغر

کاش که می‌ریخت آسمان به زمین خون            کـاش که می‌شد زمـین شـرارۀ آذر
ای تـو جگـر پــارۀ جــواد الائـمـه            وی جگرت پاره پاره چون گلِ پرپر
بـاور شـیـعـه نـبـود کـز اثـرِ زهـر            از جگرت با نفس شراره کشد سر
گرچه به جانت رسـید زخـم مداوم            شکر که جسمت به خون نگشته شناور
رأس منـیـرت دگر چو جد غریبت            با لب عطشـان جدا نگشت ز پیکر
گرچـه کـشانـدند سوی بزم شرابت            گشت به تو دم به دم جسارت دیگر
چـوب نـزد بـر لـبت دگـر مـتـوکل            در ملاء عام نـزد دختـر و خواهر
سـوز بـده تا هـمـاره اشـک بریـزد            دیـدۀ «مـیـثـم» بـرای آل پـیــمـبـر